خدا کند که بیایی

در خلوت ماه و لحظه های مهتابی آوای گامهایم سکوت را در هم می شکند. از کوچه باغ های بی صدای شهر عشق آهسته گذر می کنم و به دنبالش می گردم. برای پیدا کردنش هفت شهر عشق را گردیده ام، به سوی ستاره ها چرخیده ام، از موج ها نامش را پرسیده ام، از مهتاب سراغ درویش را گرفته ام، با تک تک درختان تاک قد خم کرده بستان به گفتگو نشسته ام و شمیم بویش را از نسیم صبحگاهی طلب کرده ام.
سبز برگان درختان همه دنیا از سبزی تو نشانه دادند، موج های توفنده بر دل دریا از صلابت تو خبر دادند؛ مهتاب سپیدی نامت را برایم فاش کرد و نسیم صبح عطر دلنواز یادت را در جام جانم جاری ساخت!
اباصالح:
لحظه ها درگذرند و روزها سوی شتاب دارند، عمر من می گذرد و دل من از تنهایی پر شده است. آسمان چشمانم همراه با نسیم سحرگاهی آرام آرام به نم نم باران اشک می نشیند. بی تو کوچه کوچه چشمانم ابری و غمگین و قلب خسته ام اسیر کوچه های تنگ و مسدود غم گشته است. بی تو چون باغ بی دیدار و چون زمین بی بهار گشته ام؛ بی تو در هاله ای از غم دست و پا می زنم دلم، دل تنها و بی کسم دور از تو خالی از تابش نیلوفر است. غروب که می شود پژمردن گل خورشید را به نظاره می نشینم و دلم را به یادت روانه دریا می سازم. همه با من از تو سخن می گویند و من آنچنان در نام و یاد تو غرق می شوم که زمان و مکان را گم می کنم.

 

ابرهای گریه در دلم عطش دارند. در کوچه های خاطره ام وقتی که خوشه های اقاقیا از نرده های افکارم سرریز می کنند، بوی خوش عطر دلنوازت اقاقی ها را سر مست می کند و پیاله جانم از شور و شوق لبریز می شود. دیدگانم در آینه صبح تو را جستجو می کنند... هوای زلف توأم عمر می دهد بر باد!... پنجره شهر من به روی تو گشوده می شود و کوچه باغ من به یاد روی تو گل می دهد و تنها به نام و یاد توست که شبنم بر گونه هایم می روید! حضور نامت مثل جوشیدن شعری در جان و بالیدن عطری در گل در صحرای دلم جریان می یابد!
طبیب دل بیمار من!... نام ترا از تمام پلنگان کوهها، از تمام درختان، از مرغان خوشخوان که صبح بهار نام ترا به جوجه های کوچک خود یاد می دهند، از نوای خوش رودخانه ها، از رقص گندم زارها با باد، از زمین و زمان می شنوم!
آن دم که از کرانه دریاچه «چی چست» آخرین پرستوی بهاری غمگنانه کوچ می کند، آن لحظه ای که درخت بادام از باران بهاری شکوفه می دهد، آن لحظه که قطره زلال شبنم بر پیشانی نجیب برگ می نشیند با تمام هستی ام فریاد می کنم... خدا کند که بیایی!...
تو اگر بیایی بهار را تلاوت می کنم، تو که بیایی پرواز پرستوهای بهاری را باور می کنم، تو که بیایی از عمق وجودم سیراب می شوم وقتی که عطر لبخندت در جان جهان جاری می شود! تو که بیایی من گرمای وجودت را از دور می شنوم و شهر دل من بیدار می شود. تو که بیایی دستانت دیوار مه را از میان بر می دارند و من سرزمین آفتاب آباد را که زمانی نامش را از پرستوهای عاشق شنیده بودم، می بینم! وقتی که بیایی نگاهت طعنه بر هزار یلدای نیامده می زند. وقتی بیایی من راز شکفتن را از لهجه درخت می آموزم، در کوچه های دوست با عشق دست می دهم، همپای رود می روم و در انتظار دشت ندا سر می دهم که ... ای عشق همه بهانه از توست من خاموشم این ترانه از توست!
ای سرود خدایی، ای رهاتر از رهایی، ای آشنا با دلهای محزون...! بیاد آسمان را برایم معنا کن، بیا که جاده ها به انتظار گام های توست که دیده بر هم نمی گذرند.
تو که رفتی دشتها خشک و خالی شد و صفا از باغ های فندق رفت، تو که رفتی درختان همه جامه برکندند و باد برگ ها را فنا کرد، تو که رفتی دیو وحشت پرستوها را از سرشاخ ها به بانگ « هی هی » پراند و پر پاک پرستوها را شکست!... تو که رفتی باران غم از آسمان دلها جاری شد و بالهای گنجشک ها در اندوه غربت غرق شد! تو که رفتی دیگر نتوانستم پرستوها را بدرقه کنم، نتوانستم تا آن سوی پرچین دلها کوچ کنم، دیگر نتوانستم به پیشواز صنوبر ها بروم، تو که رفتی از پنجره گسستم و با کوچه حل شدم تا در شوق سلام تو بشکفم.
بهار من... لحظه ها می میرند، لحظه ها می گذرند، لحظه ها بوی فراموشی می گیرند، بوی فرسودگی خاطره را می گیرند؛ لحظه ها را نمی توان قاب کرد و روزها را نمی توان گردآورد و اندوخت!... تو اگر بیایی من سرود فتح می خوانم و تا جنوب ترین جنوب با تو می آیم، آخر این دفتر خالی به انتظار تصویر تا چند ورق خواهد خورد؟...
بیا تا اشتیاق با تو همدم بودن و همراز گشتن، آغاز سخن و آواز خواندن دگر باره وجود خسته ام را شور و غوغایی ببخشد.
بیا تا دگر خاکسترم را بر نسیم صبح آزادی دگر باره سلام روشنی باشد. بیا که ابرهای همه عالم در دلم می گریند که
یک نفس با دوست بودن همنفس
آروزی عاشقان این است و بس! 
به نقل از: www.abalfazl.com